◄ آیا حمل و نقل عمومی در شهرهای دنیا یارانه دریافت نمی‌کند؟

سلام خدمت دوست عزیز و فرهیخته جناب بابایی و سایر مخاطبینی که به این بحث علاقه نشان داده اند.
واضح و مبرهن و بدیهی ست که حمل و نقل عمومی در شهرهای دنیا یارانه دریافت می‌کند.اما اینکه شهرداری ها و دولت ها به حمل و نقل عمومی یارانه میدهند در محیط های اقتصادی مختلف میتواند معانی و تعابیر مختلف داشته باشد و قطعا ماهیتش در ایران با آنچه در کشورهای توسعه یافته جریان دارد تفاوت دارد.نمیشود هر مدلی که درمحیط اقتصادی متفاوت جواب داده را عینا برای ایران کپی - پیست کرد و به تفاوت های مناسبات اقتصادی بی توجه بود.ممکن است در ایران و آلمان و امریکا و فرانسه و سوئیس شهرداری و دولت به حمل و نقل عمومی یارانه بدهند ولی باید پرسید محل تامین بودجه ی شهرداری و دولت ایالتی یا دولت مرکزی کجاست؟ آیا از فروش نفت تامین میشود ( که ثروتی ست متعلق به همه ی مردم ) یا از مالیات و عوارضی تامین میشود که از مردم و شرکت ها دریافت میشود؟
در حالت اول، این ثروت به همه ی مردم تعلق دارد و حاکمیت نباید ثروتی که به روستایی بشاگردی هم تعلق دارد ( که نه مترو دارد و نه اتوبوسرانی و حتی آب لوله کشی بهداشتی) را خرج یارانه ی اتوبوس سواری و مترو سواری تهران نشینان کند.
در حالت دوم، بودجه شهرداری یا ایالت یا دولت مرکزی فدرال از جیب مردم همان شهر/ایالت/کشور پرداخت شده است.در این حالت وضعیت فرق میکند.
در این حالت اگر شهرداری به حمل و نقل عمومی یارانه بدهد در واقع عوارض و مالیاتی که مردم آن شهر پرداخت کرده اند را خرج حمل و نقل عمومی همان شهر میکند ( و به ثروت ملی دست درازی نمیکند).شهردار میتواند برای نمایندگان شهر دلیل بیاورد که یارانه به حمل و نقل عمومی، فواید زیادی دارد و اگر این یارانه داده نشود،هزینه‌های به مراتب بیشتری در بلند مدت خرج سوانح، کشته‌ها ، بهداشت و درمان، آلودگی هوا خواهد شد و آنها را قانع کند و از آنها اجازه بگیرد برای این یارانه .این به هیچ روی با عدالت منافات ندارد چون منبع آن از ثروت ملی نیست.هر شهری که مالیات بیشتری بدهد و سهم بیشتری از تولید ناخالص داخلی داشته باشد ، حمل و نقل عمومی بهتری خواهد داشت. نباید این وضعیت را به کشوری با اقتصاد نفتی و یارانه ای ( اقتصادی که درآمد نفت را بجای سرمایه گذاری در زیر ساخت، خرج یارانه میکند) تعمیم داد.
در این حالت اگر ایالت/دولت مرکزی به حمل و نقل عمومی یارانه بدهد در واقع عوارض و مالیاتی که مردم پرداخت کرده اند را خرج حمل و نقل عمومی همان مردم میکند ( و به ثروت ملی دست درازی نمیکند).دولت میتواند برای نمایندگان مردم دلیل بیاورد که یارانه به حمل و نقل عمومی، فواید زیادی دارد و اگر این یارانه داده نشود، هزینه‌های به مراتب بیشتری در بلند مدت خرج سوانح ، کشته‌ها ، بهداشت و درمان، آلودگی هوا خواهد شد و آنها را قانع کند و از آنها اجازه بگیرد برای این یارانه.این به هیچ روی با عدالت منافات ندارد چون منبع آن از ثروت ملی نیست.هر ایالتی که مالیات بیشتری بدهد و سهم بیشتری از تولید ناخالص داخلی داشته باشد ، حمل و نقل عمومی بهتری خواهد داشت.نباید این وضعیت را به کشوری با اقتصاد نفتی و یارانه ای ( اقتصادی که درآمد نفت را بجای سرمایه گذاری در زیر ساخت، خرج یارانه میکند) تعمیم داد.
به این ترتیب است که مشاهده میکنیم که دادن یارانه به حمل و نقل عمومی در یک کشور هیچ منافاتی با عدالت پیدا نمیکند و سهم بزرگی از هزینه حمل و نقل عمومی از محل یارانه تامین میشود و هر روز شاهد توسعه ی آن هستیم، اما پرداخت همان یارانه در کشور دیگر عین ظلم مرکز نشینان تعبیر میشود به دور دست نشینان.حمل و نقلی که همواره در حال درجا زدن است.
نباید به تفاوت های مناسبات اقتصادی بی توجه بود.