به یاد دوست دیرینم آقای مهندس علیرضا تابش
مهندس علیرضا تابش از تبار مدیران و مردان خودساخته جمهوری اسلامی بود که در جریان کوران حوادث و موقعیت های سخت انقلاب ساخته شده بود. او مردی با پشت کار، درست کردار، دست پاک، بلند همت، مهربان، آرام، صبور، خانواده دوست، خدوم و مفید برای مردم بود.
یاران حبیب یک به یک می روند و این نفس های ما است که به شماره می افتند. تا کی نوبت به ما رسد. البته که در پیشگاه حضرت باری ما نقطه تسلیمیم ولی غم دل را چه کنیم. این بار دست تقدیر دوستی دیرین را اشاره رفت و او را از میان ما برد. دوست عزیزم آقای مهندس علیرضا تابش به دیدار حق شتافت و خانواده، همکاران و دوستان را در حسرت دیدار خود گذاشت.
سابقه دوستی من با او به دوره جهاد سازندگی و سال 1358 باز می گردد. او هم چون سایر جهادیان، با سادگی تمام با تعدادی از دوستانش به جهاد سازندگی قروه برای احداث جاده و بیمارستان رفته بود.
هنوز خوب به یادم هست که یک روز مرحوم دکتر بهشتی زنگ زد و با همان صدا پرطنینیش گفت: عباس آقا می خواهم یک جهادی را به تو معرفی کنم و علیرضا تابش را به من معرفی کرد. چند ساعتی نگذشت که تابش عزیز آمد و از کارهای خود در احداث جاده سریش آباد و بیمارستان در قروه برای من گفت. این آغاز دوستی ما بود که تا روز پایان ادامه داشت. و اکنون بیش از 40 سال از آن روز می گذرد.
که ای صوفی شراب آن گه شود صاف که در شیشه برآرد اربعینی
او با تلاش و فداکاری خود در منطقه خوش درخشید. به سنندج رفت. شهردار آنجا شد و سپس مسئولیت معاونت عمرانی استانداری کردستان را به دوش گرفت و پس از آن استاندار کردستان شد. آن زمان من معاون سیاسی و اجتماعی وزیر کشور بودم و هردو هفته یکبار به منطقه غرب کشور می رفتم و هم دیگر را به طور مرتب می دیدیم. پس از آن، او استاندار گیلان شد و از قضا زلزله رودبار و منجیل در خرداد 1369 به وقوع پیوست و من به عنوان مسئول بازسازی این مناطق در کنار او بودم. موقعی که او استاندار خوزستان شد، من هم چنان رییس بنیاد مسکن بودم و در بازسازی مناطق جنگ زده با او همکاری می کردم. این دوستی و همکاری در تمام این دوران 40ساله، در مسئولیت های دیگر هم چنان ادامه داشت. با هم یک خانه ساختیم و به مدت هفت سال هم خانه بودیم. ولی، هیچ یادم نمی آید که در این مدت و در تمام فراز و فرودها حتی یکبار یک کلمه درشت میان ما رد و بدل شده باشد. سعدی گفت:
مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را
مهندس علیرضا تابش از تبار مدیران و مردان خودساخته جمهوری اسلامی بود که در جریان کوران حوادث و موقعیت های سخت انقلاب ساخته شده بود. او مردی با پشت کار، درست کردار، دست پاک، بلند همت، مهربان، آرام، صبور، خانواده دوست، خدوم و مفید برای مردم بود. تابش مردی با اعتقاد و با ایمان و میانه رو بود. سعادتمد زندگی کرد و با عزت و سربلندی دنیا را بدرود گرفت. من این سوگ را به خانم گرامیش سرکار خانم بهجت همدانی، فزرندان برومندش آقایان احسان، محمدصادق، محمدحسین و محمد جواد و هم چنین برادر بزرگوارش محمد آقا و آقای مهندس حمید همدانی و سایر بستگان و دوستان و همکاران در بنیاد مسکن و وزارت راه وشهرسازی تسلیت می گویم. برای او از درگاه حضرت احدیت غفران و رضوان و برای بازماندگان و دوستان شکیبایی و سزای نیک طلب می کنم.
والسلام و علیکم و رحمه الله و برکاته
