◄ نقض وجود گسل در جنوب تهران با اصول زمین شناسی و بقایای ابر دریاچه باستانی ری
وسعت دریاچه باستانی ری حدودا ۱.۷ دریایی خزر ارزیابی شده و احتمالا از طریق آن امکان پیمایش از ری تا قندهار و از آنجا به شهرسوخته وجود داشته است.
تحقیقات یک پژوهشگر زلزله شناسی نشان می دهد در شهر ری دریاچه ای وجود داشته که همین دریاچه، وجود گسل در شهر ری و جنوب تهران را رد می کند.
به گزارش تین نیوز، هادی جراحی پژوهشگر حوزه زمین شناسی که ۱۷ سال در این زمینه تحقیق کرده نام این دریاچه را ابر دریاچه باستانی شهر ری ذکر می کند و در گفت و گویی که با کانال نبض زمین در یوتیوب انجام داده می گوید: وسعت دریاچه باستانی ری حدودا ۱.۷ دریایی خزر ارزیابی شده و احتمالا از طریق آن امکان پیمایش از ری تا قندهار و از آنجا به شهرسوخته وجود داشته است.
وی با تاکید بر این که بندر بودن شهرهایی مثل ساوه و ری و پشینه ابر دریاچه باستانی ری در متون های تاریخی آمده است، خاطرنشان می کند: سرنوشت دریاچه باستانی ری مثل سرنوشت دریاچه ارومیه بوده و در اثر تغییرات اقلیمی از بین رفته است.
وی در مورد آنچه که در جنوب تهران به عنوان گسل شناخته می شود، می گوید: در جنوب تهران دریاچه وجود داشته و آنچه دیده می شود ساحل دریاچه است و گسل نیست و اصول زمین شناسی گسلی بودن جنوب تهران را نقض می کند.
وی در مورد آنچه درباره ویرانی منطقه ری در کتب تاریخی آمده است نیز تاکید می کند: سازه های تاریخی موجود نشان می دهد این سازه ها روی خاک سست بنا شده اند و به همین دلیل وقتی گسل های پیشوا و شمال تهران فعال شدند،موج این زمین لرزه به شهر ری رسیده و به دلیل سست بودن خاک موجب ویرانی ری شده است.
قابل ذکر است هادی جراحی، از سال 1388 تحقیقاتی در خصوص تغییرات اقلیمی کواترنری در ایران آغاز نموده و تا به امروز ادامه داشته است. ماحصل این بررسی ها منجر به کشف بزرگترین دریاچه باستانی تاریخ بشر در ایران با نام « ابر دریاچه باستانی ری» گردیده است.
به گزارش تین نیوز و به نقل از ویکی پدیا از نظر زمین شناسی، کویر مرکزی ایران و کویر لوت در دوره های پیشین زمین شناسی زیر دریای بزرگی بوده اند، که دریاچه آرال و دریای خزر نیز بخشی از آن بوده اندـ به تدریج با دگرگون شدن شکل پوسته آسیا و فشار پوسته اقیانوس هند به پوسته آسیا، این بخش ها بلندتر شده و رشته کوه های ایجاد شده بخش هایی از دریای تتیس را از آن جدا کرده اند، این بخش ها هر چند بسیار وسیع بوده اند اما به تدریج شروع به خشک شدن کرده اند، علت این موضوع کمبود بارش در این مناطق و همچنین تبخیر بسیار بالای منطقه مدار رأس السرطان بوده است
در هزاره نخست پیش از میلاد این دریاچه شروع به خشک شدن کرده است و از همدان به ساوه و کمتر از آن عقب رفته است؛ یعنی چیزی حدود تراز ۱۲۰۰ متری؛ اما در دوران هخامنشی و ساسانی از نوشته ها و شواهد چنین بر می آید که دریاچه در نزدیکی شهر ساوه و ورامین بوده است یعنی در تراز ۹۰۰ تا ۱۰۰۰ متری بالای آب های آزاد.
در هزاره بیستم تا دهم پیش از میلاد تقریباً چیزی از دریاچه فلات مرکزی ایران که از جنوب دشت کویر پیرامون هامون جازموریان تا بجنورد و دامغان در شمال خراسان و میبد، اصفهان و همدان در غرب گسترده شده بود نمانده بود، به جز حوضچه های چند صد هکتاری که در نقاط گودتر باقی بوده است و دریاچه ای در غرب منطقه که بعدها به دریاچه ساوه مشهور شده است و به دلیل وجود رودهای پرآب که به آن آب کافی می رسانده اند و آب و هوای معتدل تر باقی مانده است.
گفتگو با مهندس هادی جراحی درباره ابردریاچه باستانی ری در جنوب تهران
