چگونه غنی سازی، ما را در علم هسته ای و اقتصاد فقیر کرد؟
پافشاری بر غنی سازی اتمی، توان و فرصت های ما برا ی غنی‌سازی خودمان را بیش از این می ستاند.
مناقشه اتمی ایران 20 سال است با ایجاد بی ثباتی مستمر، آب را بر روی بذر توسعه ایران بسته است؛ و با گشودن راه ورود نظامیان به همه عرصه ها، هوای توسعه را آلوده کرده است؛ و با گسترش راه های مخفی کاری و فرار از قانون (به بهانه مشکلات حقوقی، سیاسی و اقتصادی تحریم) و در واقع با بی حرمت کردن قانون، بذر توسعه را از نور هم محروم کرده است.
۱۴ سال پیش (یعنی وقتی اوباما برای دور اول، کاندیدای ریاست جمهوری آمریکا شده بود و هنوز انتخاب نشده بود ولی پیشنهاد شروع مذاکره بدون پیش شرط با ایران را داده بود)، من در مهر ۱۳۸۷ طی یک نامه غیرعلنی ۶۶۱ صفحه‌ای به مقام رهبری (که ۵ سال بعد بدون هیچ تغییری، با عنوان «اقتصاد سیاسی مناقشه اتمی ایران» به صورت کتاب انتشار یافت)، پیشنهاد دادم که قبل از اینکه اوباما بیاید و درگیر تحریم مان کند ایران برای ده سال به صورت داوطلبانه غنی‌سازی را متوقف و شروع به اعتماد‌سازی با جهان کند.
در آن نامه پیش بینی کردم که اگر اوباما در انتخابات پیروز شود، به ایران حمله نمی کند اما به سرعت و خیلی شدید ما را به سوی تحریم می برد.
گفتم که اگر وارد تحریم شویم بین ده تا ۲۰ سال درگیر انواع تنش ها و بی ثباتی ها خواهیم بود و فرصت های زیادی از اقتصاد ایران و نسل جوان ایران خواهد سوخت.
من در آن کتاب حرف های زیادی درباره خسارت های مناقشه اتمی برای ایران زده‌‌ام و ۱۰ پیش بینی کرده ام که تاکنون ۹ مورد از آنها محقق شده است.
اما وقتی که مصاحبه اخیر دکتر رضا منصوری استاد برجسته فیزیک دانشگاه شریف را خواندم، دود از سرم بلند شد.
او می گوید پافشاری ما بر «صنعت هسته ای» باعث شده که ما از «علم هسته ای» روز دنیا عقب بمانیم.
می گوید آنچه ما اکنون داریم نه علم هسته‌ای بلکه یک صنعت قدیمی هسته ای با فناوری مربوط به ۸۰ سال پیش است.
او می گوید ما اکنون هیچ دانشمند هسته ای نداریم و از مرزهای علم هسته ای دنیا بسیار عقب مانده ایم. می گوید با پولی که صرف صنعت هسته ای کردیم می‌توانستیم ۵۰ شتابگر ذرات بنیادی بسازیم و خود را در مرز جهانی علوم هسته ای نگه داریم و صنایع مدرن بسیاری را پیرامون این علم گسترش بدهیم؛ بدون آنکه این همه هزینه بر کشور تحمیل کنیم.
در کتاب اقتصاد سیاسی مناقشه اتمی گفته ام که اگر 10 سال غنی سازی را به طور داوطلبانه متوقف کنیم برای ما کم هزینه تر از ادامه غنی سازی است؛ اما اکنون می گویم اگر آنچه دکتر منصوری می گوید درست باشد، در مذاکرات احیای برجام در وین، اگر برای 30 سال هم به غرب تضمین بدهیم که غنی سازی نخواهیم کرد و به سرعت خودمان را از بازی اتمی خارج کنیم، جلوی خسارت بیشتر را گرفته‌ایم.
مثل این است که به غرب تضمین بدهیم که کارخانه سایپا برای 30 سال پراید تولید نخواهد کرد، معلوم است که به نفع کشور است.
در همان کتاب در چند جا نشان داده ام (به ویژه با نظریه بازی ها) که ماندن در بازی مناقشه اتمی به هر شکلی (چه موفق به غنی‌سازی بشویم یا نشویم)، بازی در میدان غربی هاست و نهایتا به سود غرب و به زیان ماست.
من آن زمان فقط از منظر اقتصادی تحلیل کرده ام و اکنون بعد از ۱۴ سال از ارسال آن نامه، یک دانشمند فیزیک آن حرف را از منظر علم فیزیک تکرار می کند.
اکنون فرصت های نسل جوان به سرعت در حال سوختن و پنجره جمعیتی کشور به سرعت در حال بسته شدن و مغزها و سرمایه های فکری و سرمایه های انسانی ما به سرعت در حال تخلیه یا فرسوده شدن است؛ اینها اصلی ترین سرمایه های ماست که باید تضمین کنیم ماندگاری شان را.
پافشاری بر غنی سازی اتمی، توان و فرصت های ما برا ی غنی‌سازی خودمان را بیش از این می ستاند.
هم‌اکنون غنی سازیِ چند نسل از دانش آموختگان و جوانان و مادران و کودکان متوقف مانده است. اینها هستند که انرژی بنیادین برای جهش یک ملت به سوی توسعه را فراهم می کنند؛ که در شرایط کنونی کاملا فراموش شده اند.
@Sahamnewsorg
