◄ پندهایی از مترو دبی/ پیشنهاد احداث مترو هوایی مانند مترو دبی در تهران

متروی دبی در سپتامبر ۲۰۰۹ افتتاح شد و شامل دو خط اصلی است: خط قرمز و خط سبز. خط قرمز با طول ۵۲ کیلومتر و خط سبز با طول 23 کیلومتر، در مجموع، این سیستم 75 کیلومتر مسیر ریلی و ۴۹ ایستگاه (۲۹ ایستگاه در خط قرمز و ۲۰ ایستگاه در خط سبز) را شامل می شود. یکی از ویژگی های قابل توجه متروی دبی، عملکرد کاملاً خودکار و بدون راننده آن است.

زیرساخت: زیرساخت مترو ترکیبی از بخش های هوایی، زیرزمینی و هم سطح زمین است. بیشتر مسیر و حدود ۵۵ کیلومتر به صورت هوایی اجرا شده، تونل ها حدود 12 کیلومتر و مسیرهای هم سطح زمین 8 کیلومتر باقی مانده را تشکیل می دهند.

بخش های هوایی قابل مشاهده ترین هستند و طراحی متمایز آنها براساس معماری اسلامی است. این بخش ها معمولاً کم هزینه تر از حفاری تونل اما گران تر از ساخت و ساز هم سطح زمین هستند (نسبت قیمت همسطح 1، مرتفع 2.5 و تونل 5). تونل ها، اگرچه گران ترین بخش هستند، در برخی مناطق برای حفظ منظر شهری و عبور از بخش های چالش برانگیز شهر ضروری بودند. حداکثر فراز در مترو دبی 6% (60 درهزار) و حداقل شعاع قوس ها ۱۰۰ متر می باشد و حداکثر بار محوری حدود ۱۶ تن است.

مشخصات قطارها: قطارهای متروی دبی توسط شرکت Kinki Sharyo ژاپن با بدنه فولادی ساخته شده اند. هر قطار معمولاً از پنج واگن تشکیل شده، یک قطار پنج واگنه می تواند حدود ۶۴۳ مسافر مسافر را حمل کند. قطارها با حداکثر سرعت ۹۰ کیلومتر بر ساعت حرکت می کنند، با میانگین سرعت عملیاتی ۴۵-۵۰ کیلومتر بر ساعت و وقت شناسی 99.9 درصد، هر قطار با ترکیب پنج واگنه به حدود 8۵ متر می رسد. عرض واگن تقریباً 288 سانتیمتر است و قطارها با سیستم ریل سوم ۷۵۰ ولت DC تغذیه می شوند.

ساخت و طراحی: ساخت متروی دبی در سال ۲۰۰۵ آغاز شد و اولین خط در سال ۲۰۰۹ افتتاح گردید. طراحی معماری و مهندسی عمدتاً توسط Aedas با همکاری Atkins، که هر دو شرکت های معتبر جهانی در زمینه کاری خود هستند، انجام شد.

مدیریت پروژه تحت نظارت کنسرسیوم Dubai Rail Link (DURL) بود که شامل Systraفرانسه، Parsons آمریکا، JARTS ژاپن می شد. پیمانکار اصلی، کنسرسیومی به رهبری Mitsubishi و شامل Obayashi،Kajima  و Yapi ترکیه بود.

فاز اولیه، شامل هر دو خط قرمز و سبز، با هزینه ای حدود ۲۸ میلیارد درهم (تقریباً ۷.۶ میلیارد دلار آمریکا) به اجرا درآمد.

ظرفیت و آینده: متروی دبی برای حمل ۲۶,۰۰۰ مسافر در ساعت در هرجهت طراحی شده که  ظرفیت بالای آن را نشان می دهد.

• تجربیات آقای مهندس قرهی، مدیر اسبق دفتر مرکزی راه آهن در سفر اخیر به دبی و سفر با مترو به عنوان مسافر چنین است:

امروز یکی از علائم و شاخص های توسعه یافتگی شهر دوبی در امارات سیستم حمل ونقل سریع این شهر است، مترو دوبی اولین سیستم ریلی در شبه جزیره عربستان است که در چهار خط قرمز، سبز، آبی، بنفش نهایی خواهد شد.  دبی اولین متروی بدون راننده منطقه و سومین جهان (بعد از سنگاپور و ونکوور) را دارد. سیستم تهویه مطبوع در تمام ایستگاه ها با درهای لبه سکو و مترو دبی به طور کامل برقرار است و در دمای بیش از 50 درجه دبی، هوای بسیار مطبوع و مفرحی برای مسافران مهیا می نماید. شبکه مترو دبی به اکثر مراکز گردشگری و تجاری دبی از جمله دبی مال، برج خلیفه، ساحل مارینا، ... دسترسی دارد.

ظرفیت جابجایی روزانه مترو دبی 1.7 میلیون نفر است. (در حال حاضر روزانه 684 هزار نفر مسافر از این مترو استفاده می کنند).

در مترو دبی سه نوع واگن وجود دارد، واگن های استاندارد، ویژه بانوان و کودکان و واگن طلایی .یادآور می شود در متروی دبی چهار نوع بلیت ارایه می شود که با نام نول خوانده می شود. روزانه – مدت دار – ویژه افراد مسن و دانشجویان و کارت های ویژه واگن طلایی، یادآور می شود بر اساس برآوردها بهای سفر با مترو دبی بعد از ایران، ارزانترین در دنیاست. این هزینه برای افراد بزرگسال از 2 تا 6 و نیم درهم است. ضمنا در تمام ایستگاه های مترو دبی اینترنت رایگان در اختیار مسافران قرار دارد.

در سال 1382 با استفاده از تجربیات راه آهن های جنوب شرق آسیا در به کارگیری قطار سبک هوایی (دوخطه روی پل تک پایه یا دوپایه در درون شهر) پیشنهادی برای احداث مترو هوایی مانند مترو دبی به شهردار وقت تهران داده شد که با طرح احداث 240 کیلومتر منوریل در تهران منحرف شد در حالی که در آن هنگام طول منوریل دنیا حدود 100 کیلومتر بود (تین 185906).

مشخصات قطارهای مترو دبی توسط سازنده ژاپنی اینجاست.