آینده، همین حالا در حال ساخته‌ شدن است

حسین عبده تبریزی: فرصتی پیش آمد که در سفر دو روزه خود به دوبی، برای ساعتی فارغ از هیاهوی زندگی روزمره یچ این شهر کاسبی های بین المللی، پای صحبت دو دانشجوی سابقم از دانشگاه شریف بنشینم.

هر دو معلم شده اند. یکی از آمریکا دانشجویانش را برای دیدار از مراکز مالی دوبی آورده و دیگری از تهران آمده است؛ مباد که در اندیشه زندگی در امارات باشد. 

یکی حالا در ایالت اتاوا زندگی می کند و به عنوان معلم نمونه دانشگاهی برتر کل ایالت شناخته شده است. دیگری همچنان در ایران مانده؛ دلسوز، پرتلاش و امیدوار به آینده ای بهتر. هر دوشان با هم گرم صحبت بودند، بی هیچ تکلفی، اما با عمقی از دانش و درکی که گویی از زمان من جلوتر رفته اند.

بحث شان درباره تازه ترین پیشرفت های مدل های مالی بود؛ از مفاهیم کلاسیک گرفته تا ابزارهای پیشرفته ای که امروز هوش مصنوعی به دنیای مالی آورده است.

به دقت گوش می دادم؛ گاه سؤالی در ذهنم شکل می گرفت و گاه با لبخندی محو، به سادگی به عمق موضوع فکر می کردم. اما حقیقت این بود که احساس افتخار می کردم: مفتخر بودم که نیمی از حرف هایشان را نمی فهمیدم.

آنان نماینده نسلی هستند که افق هایی را می بیند که برای من مبهم است. شاید بزرگ ترین هدیه برای هر معلم، دیدن دانشجویانی است که آن قدر اوج گرفته اند که دیگر نمی توانی دقیق ببینی شان، یا حتی بفهمی چه می گویند!

این نشست کوتاه اما پربار، صبح من را ساخت.

حالا که در اتاق هتل نشسته ام و از پنجره به شهر شلوغ می نگرم، حس می کنم آینده، همین حالا در حال ساخته شدن است؛ نه در ساختمان های بلند این شهر، بلکه در ذهن های بلند نسلی که آمده تا مرزها را جابه جا کند. کاش فرصتی فراهم شود که آینده را در همین کشور ما، در شهر دودآلود تهران، بسازند.