خانه خودروی ایران را کجا بنا کنیم و کجا بسازیم؟
هر طور که حساب کنیم صنعت خودروی ایران وامدار خدمات برادران خیامی است؛ شاید تنها کاری که در پاسداشت خدمات این دو بردار می توان کرد تاسیس «خانه خودرو ایران» در محل زندگی آنها باشد.
«خانه خودروی ایران»
خانه کارکردهای مختلفی دارد؛ مکانی امن برای به آرامش رسیدن و محلی برای جمع شدن و گفتگو کردن است؛ اعضای خانواده می توانند مسائل و مشکلات خود را طرح کنند از هم مشورت بخواهند و با همفکری به راه حل مطمئن برسند.
صنعت خودرو همچون یک خانواده بزرگ است؛ البته «بدون خانه»! فرزندانش از هم گسیخته اند و مشکلات فراوانی دارند؛ برخی دچار سوء تغذیه و برخی دیگر «پیر بچه» شده اند! به طوری که قادر نیستند بدون حمایت زندگی کنند! نادرند فرزندانی که بلوغ یافته و قادرند بر اساس توانمندی هایشان مستقلانه زندگی کنند!
برای حل مصائب این خانواده ابتدا باید خانه ای برایشان فراهم کرد؛ خانه ای که بتوانند گفتگو کنند؛ فرزندان توانمند از توانمندی هایشان بگویند و فرزندان نو رسیده مشورت بگیرند؛ خانه ای که بتوانند میهمان دعوت کنند و تعاملات شان را افزایش دهند. حداقل این را می دانیم که برخی از مصائب آنها از انزوایشان است!
اما این خانه را کجا بنا کنیم؟ چگونه بسازیم؟ چند اتاق داشته باشد؟ و ...
اگر از فرزندان این خانواده بپرسیم که معمار این صنعت کیست؟ به یک پاسخ بیشتر نمی رسیم «برادران خیامی» کسانی که نقش بی بدیل در ریل گذاری این صنعت داشتند؛ «ایران ناسیونال» را نه در ابعاد ملی؛ که در مقیاس بین المللی بنیان گذاشتند. بدان مهر می ورزیدند؛ اگر چه مورد بی مهری قرار گرفتند؛ داشته هایشان را گذاشتند و رفتند!
با وقوع انقلاب اسلامی و مصادره ایران ناسیونال، طبق بند الف قانون حفاظت از صنایع، امکان اینکه محمود خیامی بتواند مدیریت خود را بر این صنعت ادامه دهد از بین رفت. چپ گراها در اوایل انقلاب طوری وانمود کردند که گویا ایران ناسیونال در این 12 سال کارگران را مورد استثمار قرار داده است. افرادی مانند سعید سلطان پور که یکی از اعضای سازمان چریک های فدایی خلق بود، تئاتری را به نام «عباس آقا؛ کارگر ایران ناسیونال» در تماشاخانه سنگلج روی صحنه برده بود و نشان می داد که چقدر این کارگران با سختی و استثمار روبه رو بودند. اما آنچه روایت می شد اصلاً با واقعیت همخوانی نداشت. هنوز هم کارگرانی که در پیکان شهر هستند می توانند در این مورد شهادت دهند. البته چپ گراهای مسلمان نما هم کمتر از مارکسیست ها مقصر نبودند. افراد مختلفی دائما به کارخانه ایران ناسیونال می رفتند و سخنرانی می کردند و کارگران را تشویق می کردند که شما از محمود خیامی بهتر می توانید کارخانه را بچرخانید، احتیاجی به کارفرما ندارید و شما صاحب کارخانه هستید. این شعارها باعث شد که این کارخانه ملی شود. وقتی ایران ناسیونال دولتی شد، تمام مدیرانی که آمدند، به تدریج سیستم صنعتی محمود خیامی در ایران ناسیونال را دیدند و شایستگی این مرد را به تدریج شناختند. خیامی در سال های بعدی زندگی ناخواسته در غربت بنیاد خیامی را تاسیس کرد و همچنان به مسئولیت اجتماعی خود با ساخت مدرسه و بیمارستان در ایران ادامه می داد.
هر طور که حساب کنیم صنعت خودروی ایران وامدار خدمات این دو برادر است؛ شاید تنها کاری که در پاسداشت خدمات این دو بردار می توان کرد تاسیس «خانه خودرو ایران» در محل زندگی آنها باشد.
