◄ چالش های راه آهن و رویکردهای اصلاحی/ پیشنهاداتی برای افزایش سهم ریلی
نگاه غلط به حمل بار در راه آهن سبب پائین آمدن سهم ریلی از 23 درصد در اوایل دهه 70 به 5 درصد در اوایل دهه 90 شده است.
در نوشتار زیر چالش های راه آهن و برخی رویکردهای اصلاحی همچنین پیشنهاداتی برای برنامه هفتم با هدف افزایش سهم ریلی، سطح کیفی خدمات و کاهش وابستگی راه آهن به بودجه فهرست شده است:
- بدهی زیاد به مالکان ناوگان و پیمانکاران (چند هزار میلیارد تومان، ناشی از بالا بودن قیمت تمام شده تعمیرات و نگهداری)
- بهره وری پایین (حدود10 درصد) راه آهن موجب نیاز به منابع مالی زیاد شده که به نوبه خود انگیزه بخش خصوصی را کاسته است.
- فقدان قوانین مناسب برای ترغیب سرمایه گذاران بخش خصوصی در توسعه زیرساخت راه آهن (فرصت های جانبی، شهرک ...)
- از گلوگاه های اساسی راه آهن، لکوموتیو در سرویس است که ناشی از تعویض کاری به جای تعمیرکاری و عدم ریشه یابی است.
- الگوی خصوصی سازی غیرکارآمد و نامناسب با شرایط ایران در راه آهن و تعهدات انجام نشده از جمله سیر 300 کیلومتر
- الگوهای موجود قطارهای مسافری به دلیل سرعت پایین و مسافت طولانی مبتنی بر فناوری نیم قرن قبل است.
- با وجود بالاتر بودن ایمنی راه آهن نسبت به جاده، وضعیت ایمنی راه آهن در سطح بین المللی پایین است.
- طراحی و ساخت خطوط با استاندارد قدیمی سال 1354 کامپساکس است و کارایی و اثربخشی سرمایه گذاری را می کاهد
- نگاه حاضر به سلسله عملیات حمل و نقل بیشتر سخت افزاری است و آموزش و انگیزش پرسنل و ... مغفول می باشد.
- نگاه غلط به حمل بار در راه آهن سبب پائین آمدن سهم ریلی از 23 درصد در اوایل دهه 70 به 5 درصد در اوایل دهه 90 شده است.
- الگوهای تعرفه صحیح و بر اساس تجربه جهانی نیست و رابطه مناسبی با بهای تمام شده ندارد.
- عدم اشراف کارشناسان و مدیران بر سیستم پیچیده راه آهن منجر به توسعه جزیره ای و اقدامات کم اثر و پرهزینه شده است.
- نداشتن ضوابط مناسب طبقه بندی و اولویت بندی پروژه ها سبب کاهش اثربخشی منابع مالی شرکت شده است.
- سیستم های اطلاعاتی فاقد کارایی مناسب است و فقدان سیستم یادگیری سازمانی و مدیریت دانش آن را تشدید می نماید.
از همین نویسنده:
پیشنهادات برای برنامه هفتم با هدف افزایش سهم ریلی، سطح کیفی خدمات و کاهش وابستگی راه آهن به بودجه:
- مصوبات افزایش دهنده قیمت تمام شده باید سریعا لغو گردد (تفکیک شرکت های مالک و تعمیراتی ناوگان و ...)
- افزایش سرعت متوسط مبدا- مقصدی قطارهای باری از 5 کنونی به 25 کیلومتر در ساعت برای قطارهای معدنی
- راه اندازی مجدد قطارهای برنامه ای کانتینری (حداقل یک قطار از بنادر اصلی) و افزایش سرعت قطارهای کانتینری به 50
- بررسی و رفع مشکلات سیستم های بارگیری، توزین و تخلیه به ویژه برای بارهای معدنی و کاهش چرخه واگن
- افزایش سرعت متوسط قطارهای مسافری از کمتر از 80 کنونی به بیش از 110 کیلومتر بر ساعت
- افزایش آماده به کاری و قابلیت اعتماد لکوموتیو با ارتقای کیفیت تعمیرات و نگهداری (RAMS) و درج شاخص آن در قراردادها
- تشکیل شرکت قطارهای حومه در وزارت راه با مشارکت استان ها و احداث شهرک های مسکونی، صنعتی و ... در کنار خطوط
- افزایش سهم دوخطه خطوط راه آهن از 20درصد یا 1500 کیلومتر شبکه موجود به 40درصد یا 4000 کیلومتر
- افزایش سهم خطوط برقی راه آهن از 3درصد یا 200 کیلومتر به 30درصد یا 2000 کیلومتر با اولویت مسیرهای اقتصادی
- احداث راه آهن حومه در اطراف شهرهای بزرگ مانند تهران، مشهد و ... از 4 درصد به 8 درصد یا حدود 1200کیلومتر
- طبقه بندی خطوط باری و مسافری، گذرگاه ها، پایانه ها و ... برای اقتصادی شدن طرح ها با قابلیت ارتقای سطح در آینده
- محاسبه و منظور نمودن ارزش جان و ارزش وقت در محاسبه محاسبه ارزش پروژه های توسعه، بهبود و نگهداری شبکه
- احداث مرکز تست و آزمون ناوگان و تجهیزات ریلی به صورت مرحله ای جهت شناسایی و رفع ضعف ناوگان و تجهیزات شبکه
- پیشنهاد قانون بهره مندی کارکنان از افزایش بهره وری بر اساس صرفه جویی یا کاهش بهای تمام شده (ماده 144)
- اصلاح آیین نامه طراحی خطوط و احداث خطوط جدید مسافری با قابلیت دوخطه و برقی شدن در آینده و سرعت 250
- واگذاری حداقل 20 درصدی از محورهای موجود (برای دوخطه، برقی و ...) به بخش خصوصی به صورت BOT پس از اجرای پایلوت
- گسترش تحقیقات توسعه ای و اجرای پایلوت و افزایش سهم آنها به 2 درصد بودجه عمرانی و 1 درصد بودجه جاری
- امید است نمایندگان محترم با بررسی چالش های بنیادین راه آهن، راهکارهای موثر و قابل اجرا را در برنامه هفتم درج نمایند.
سیاست های پیشنهادی برای زیر بخش ریلی برنامه پنجم توسعه
* کارشناس حمل و نقل